Zgodnie z ustawą z 24 kwietnia 2015 roku Prawo Chińskiej Republiki Ludowej o bezpieczeństwie żywności działania związane z bezpieczeństwem żywności koncentrują się na zapobieganiu, zarządzaniu ryzykiem, kontroli całego procesu oraz współzarządzaniu nim. Ponadto wprowadza ona ustawowy obowiązek naukowego monitoringu całego systemu.
W praktyce wygląda to tak, że ostatecznie to państwo (rząd centralny w Pekinie) ustanawia reguły ogólnokrajowego systemu oceny ryzyka bezpieczeństwa żywności, które w ich tworzeniu bezwzględnie wykorzystuje wyniki naukowych metod oceny zagrożenia biologicznego, chemicznego i fizycznego dla żywności, dodatków do żywności oraz dla produktów związanych z żywnością.
CZYTAJ TAKŻE: Sprzedaż żywności do Chin – krok po kroku. Część 1.
Ponadto rząd bierze również pod uwagę dane z bieżącego monitorowania ryzyka bezpieczeństwa żywności. Całą tę wiedzę rząd centralny ujmuje w ogólnokrajowych normach (standardach) jakości GB czyli guobiao (czytaj: guło biao).
Historia zmian
Po aferze z zatrutym melaminą mlekiem proszku w 2008 roku do świadomości chińskich polityków dotarło, że obecny chiński system bezpieczeństwa żywności mocno odstaje od norm obowiązujących na wysoko rozwiniętych rynkach, np. w Unii Europejskiej, Stanach Zjednoczonych, Japonii czy Nowej Zelandii. Chińscy decydenci wskutek bolesnych doświadczeń zrozumieli, że albo będą zmieniać krajowy rynek w kierunku najlepszych rozwiązań, albo chiński rynek żywności oraz jej producentów czeka izolacja regionalna i globalna.