Pojęcie zakładu zagranicznego jest obecne we włoskim systemie prawnym w art. 162 ust.1 ustawy o podatku dochodowym, wł. TUIR oraz uregulowane w art. 5 Konwencji modelowej OECD.
Oba źródła definiują zakład zagraniczny jako stałe miejsce prowadzenia działalności, w którym przedsiębiorstwo prowadzi całość lub część swojej działalności. Zgodnie z art. 162 TUIR wyrażenie „zakład” oznacza stałe miejsce prowadzenia działalności, przez które przedsiębiorstwo niebędące rezydentem prowadzi całość lub część swojej działalności w państwie.
Podstawowe rodzaje zakładów zagranicznych to:
- „zakład materialny” (wł. stabile organizzazione materiale), polegający na fizycznej obecności stałego miejsca prowadzenia działalności przedsiębiorstwa;
- „zakład osobowy ” (wł. stabile organizzazione personale), polegający na obecności agentów, którzy są uprawnieni do zawierania umów w imieniu i na rzecz spółki matki.
Zakład zagraniczny we włoskim prawie cywilnym
Z punktu widzenia prawa cywilnego zakład zagraniczny oznacza podmiot, który nie ma osobowości prawnej, tzn. który nie ma autonomii prawnej w stosunku do spółki matki. Zakład jest oddziałem, za pośrednictwem którego spółka matka prowadzi swoją działalność za granicą. W związku z tym oddział nie będzie potrzebował kapitału zakładowego (nawet jeśli zazwyczaj zostaje on wyposażony w odpowiednie fundusze w celu wykonywania działalności). Nie będzie posiadał własnych organów zarządczych (będzie miał natomiast przedstawiciela lub przedstawicieli). I wreszcie zakład nie będzie miał również obowiązku sporządzania sprawozdania finansowego (jest ono przygotowywane, ale jedynie do celów podatkowych i integracji wyniku z działalności w bilansie spółki matki).
