Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi rozpatrywał skargę na interpretację indywidualną dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) z 7 grudnia 2020 r. (0113-KDIPT1-2.4012.746.2020.1.JSZ). I w konsekwencji wyrokiem z 27 kwietnia 2021 r. (I SA/Łd 171/21) uchylił zaskarżoną interpretację.
Jaki był stan faktyczny?
Spółka nawiązała kontakt z pośrednikiem włoskiej firmy, który był zainteresowany kupnem wytwarzanego przez firmę towaru. Po ustaleniu warunków sprzedaży (ilość i rodzaj towaru, warunki płatności i transportu, termin realizacji) towar przesłano na wskazany przez pośrednika adres. Towar został we wskazanym miejscu odebrany i potwierdzono to na dokumencie CMR.
Po upływie terminu zapłaty, gdy spółka z Polski nie otrzymała pieniędzy, skontaktowała się z firmą włoską. Jednak ta nic nie wiedziała o sprawie. Nie kontaktowała się z firmą z Polski, nie zamawiała towaru, nie został on jej dostarczony i nie otrzymała faktury, wiec nie poczuwała się do uiszczenia zapłaty. Firma polska, złożyła do prokuratury rejonowej zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa (oszustwo, kradzież, przywłaszczenie). A w interpretacji indywidualnej spółka zadała pytanie: Czy w zaistniałym stanie faktycznym doszło do dostawy towarów opodatkowanej VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.; dalej: „ustawa o VAT”)?
Dyrektor KIS oczekiwała zapłaty VAT-u
W interpretacji indywidualnej dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stała na stanowisku, że spółka dokonała dostawy towaru i jest zobowiązana zapłacić od niej podatek VAT. Pomimo faktu, że przedsiębiorstwo padło ofiarą wyłudzenia i dostarczyło towar nieznanemu podmiotowi to dostawa towaru miała miejsce.
CZYTAJ TEŻ: Pracodawca zapłaci VAT za owocowe czwartki
Spółka zwróciła się do sądu administracyjnego o uchylenie interpretacji z powodu naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez dopuszczenie się przez organ w interpretacji błędu wykładni art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, polegającego na uznaniu, że wywóz towaru przez spółkę, za który nie uzyskała ona zapłaty (padła bowiem ofiarą kradzieży oraz oszustwa ze strony swojego domniemanego kontrahenta) powinien dla celów podatku VAT być potraktowany jako dostawa towarów opodatkowana podatkiem VAT. W ocenie spółki doszło do naruszenia art. 14c § 1 i § 2 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, polegającego na niewzięciu przez organ pod uwagę całości przedstawionej przez spółkę argumentacji.