Ministerialny dokument dotyczy przypadku, gdy podatnik (faktorant) dokonuje cesji (sprzedaży) na inny podmiot (na faktora) tzw. wierzytelności własnej, to jest wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez podatnik na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług, w związku z którą podatnik ten wykazał z tego tytułu przychód należny. Minister analizuje regulacje ustaw o PIT i o CIT, które obowiązują od 1 stycznia 2018 r.
Faktoring, czyli co dokładnie
Trzeba na początek wyjaśnić czym jest umowa faktoringu. Jest to bowiem formuła nie zdefiniowana w polskich przepisach. Uznaje się ją zatem za umowę nienazwaną. W efekcie umowy faktoringu następuje zmiana wierzyciela tzn. w miejsce podmiotu gospodarczego, który dokonał sprzedaży towarów i usług i uzyskał w związku z tym roszczenie wobec dłużnika o zapłatę ceny za sprzedany towar lub usługę, obejmującej kwotę podatku od towarów i usług, roszczenie wobec dłużnika o zapłatę tej ceny przechodzi na faktora. Wierzytelności przenoszone na faktora w ramach faktoringu nie pomniejszały podstawy opodatkowania VAT faktoranta w ramach ulgi na złe długi.
CZYTAJ TEŻ: Resort finansów chce dalszego upraszczania VAT
W praktyce faktoring może występować w kilku wariantach w zależności od tego, na którym podmiocie (faktorze czy faktorancie) spoczywa ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Faktoring bez regresu (tzw. faktoring pełny) oznacza sytuację, w której faktor wraz z przejęciem prawa do wierzytelności, przejmuje na siebie także ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Z kolei faktoring z regresem (tzw. faktoring niepełny) oznacza sytuację, gdy faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta. Odmianą faktoringu pełnego i niepełnego jest tzw. faktoring mieszany, w którym faktorant przenosi część ryzyka niespłacenia zobowiązania na faktora, tj. faktor przejmuje ryzyko tylko do wysokości ustalonej kwoty.
Ważne jest też to, że umowa faktoringu jest zazwyczaj umową odpłatną, co oznacza, iż za wykonywane w jej ramach usługi faktor pobiera od faktoranta wynagrodzenie, w postaci prowizji, opłat czy odsetek faktoringowych.
CZYTAJ TEŻ: Karty paliwowe – rozliczenie w VAT. Jest interpretacja ministra
Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela, poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi, należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności. Z tego względu usługę faktoringową często uznaje się za ekonomiczny odpowiednik krótkoterminowego kredytu obrotowego.