Kanwą orzeczenie było zwolnienie z pracy przedstawiciela medycznego na podstawie danych pozyskanych z geolokalizatora zamieszczonego w służbowym samochodzie, udostępnionym mu również do użytku prywatnego. Korzystając z auta do własnych celów pracownik miał obowiązek ewidencjonować rodzaj podróży i rozliczać jej koszty.
Jak się okazało, pracownik manipulował GPS (m.in. usuwał zapisy z jazd w weekendy), zakłamywał dane dotyczące czasu pracy i podróży służbowych. Gdy został zwolniony z pracy, zarzucił, że monitoring przez GPS stanowił naruszenie jego prawa do poszanowania życia prywatnego, chronionego w art. 8 Konwencji o prawach człowieka.
Sądy krajowe nie przyznały mu racji. Firma spełniła warunek, że dane z geolokalizatora wolno pozyskiwać i wykorzystywać legalnie jedynie w zakresie, w jakim dotyczą przemieszczania się auta i monitorowania aktywności zawodowej pracownika. Monitoring nie miał zatem na celu objęcia swym zakresem życia prywatnego przedstawiciela medycznego.
Zarzutu naruszenia art. 8. Konwencji nie podzielił też w niedawnym orzeczeniu Europejski Trybunał Praw Człowieka. Przyznał co prawda, że geolokalizator w firmowym samochodzie stanowi ingerencję w prawo do poszanowania prywatności pracownika. Ale jest to ingerencja legalna, proporcjonalna i uzasadniona, co oznacza, że nie narusza ona praw podstawowych przewidzianych w Konwencji.
Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 13 grudnia 2022 r., wydanym w sprawie Florindo de Almeida Vasconcelos Gramaxo przeciwko Portugalii (skarga nr 26968/16)
